Metoda McKenziego powstała w trakcie pracy nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenzie w latach pięćdziesiątych. W początkowych latach praktyki Robin McKenzie odkrył, ze pacjenci z pewnymi określonymi symptomami odczuwają natychmiastową ulgę po wykonaniu serii specyficznych ruchów, a w niektórych przypadkach również po przyjęciu pewnych statycznych pozycji ciała.
Już w roku 1981 w swej publikacji The Lumbar Spine. Robin McKenzie tłumaczył hipotetycznie, że zjawisko wycofywania i pojawiania się objawów związane jest z właściwym bądź niewłaściwym przemieszczaniem się jądra miażdżystego. Jego przemieszczanie się może być wywołane poprzez określone ruchy powtarzalne lub pozycje statyczne, gdy zachowana jest ciągłość zewnętrznej ściany pierścienia włóknistego, a więc gdy nie uległ uszkodzeniu system hydrostatyczny dysku. To przemieszczanie się jądra miażdżystego wraz z ruchami i pozycjami dwóch sąsiednich kręgów nazwano wewnątrzdyskowym modelem dynamicznym. Najnowsze badania przeprowadzone w USA potwierdziły w pełni dużą wartość diagnostyczną metody McKenziego.
Należy podkreślić, że krążek międzykręgowy jest wg dzisiejszej wiedzy głównym generatorem bólu ( wg Jurgena Kraemera 92.8% zespołów bólowych kręgosłupa jest dyskopochodnych ) i umiejętne rozpoznanie kliniczne z precyzyjnym określeniem typu uszkodzenia jest podstawą skutecznej terapii przyczynowej.
Metoda McKeziego to system diagnostyki i leczenia zespołów bólowych kręgosłupa i kończyn ,oparty na znajomości wzorców bólowych i analizie zachowania się objawów, zarówno w wywiadzie jak i w badaniu przedmiotowym. Do nadrzędnych celów metody należą: prewencja nawrotów oraz edukacja pacjenta.
